Στους γραφικούς οικισμούς του Αλεξάνδρου και των Κολυβάτων εκείνο που θα εντυπωσιάσει πρώτα τον επισκέπτη είναι τα παλιά πετρόχτιστα σπίτια. Τα περισσότερα από αυτά έχουν κοινά χαρακτηριστικά στον τρόπο κατασκευής τους, όπως οι περίτεχνες πόρτες με καμάρες από πέτρες πελεκητές, τα μεγάλα παράθυρα που χρησίμευαν για να είναι τα σπίτια ευάερα και ευήλια και τα "αγκωνάρια", δηλαδή μεγάλες λαξευτές πέτρες που τοποθετούνταν στις γωνιές του κτίσματος για να έχει σταθερότητα. Τα περισσότερα κτίσματα είναι μισογκρεμισμένα, αν και τα τελευταία χρόνια αρκετά από αυτά αναστηλώθηκαν αποκτώντας την παλιά τους αίγλη.

Οι ανεμόμυλοι του Αλεξάνδρου κράτησαν ζωντανούς τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής και των περιχώρων τα δύσκολα χρόνια του παρελθόντος. Εκεί πήγαιναν οι χωρικοί τα λιγοστά σιτηρά τους για να πάρουν το αλεύρι της χρονιάς. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε κι όμως οι δύο ανεμόμυλοι στέκουν ακόμα στην είσοδο του χωριού καρτερώντας τους περαστικούς να ρίξουν το βλέμμα τους σε ότι έχει απομείνει.

Αν βαδίσει κανείς από τον Επίσκοπο ακολουθώντας αντίστροφα το ρέμα της περιοχής και φτάσει στο ύψος του "Καλογερόκαμπου" θα δει ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση τον νερόμυλο του "Τσιμπάη". Πάνω από το κυρίως μέρος του κτίσματος υπάρχει μια λιθόχτιστη κατασκευή μέσα από την οποία περνούσε το νερό, το οποίο πέφτοντας με δύναμη από ψηλά κινούσε τον μηχανισμό του μύλου. Το νερό του ρέματος που χρησιμοποιούνταν για την κίνηση του μηχανισμού, έφτανε ως εκεί από ένα τεχνητό αυλάκι που ξεκινούσε αρκετά πιο ψηλά από το σημείο που βρίσκεται ο μύλος.

Στην περιοχή της Νικιάνας, του Αλεξάνδρου και των Κολυβάτων θα συναντήσετε πολλές βρύσες. Με τις "βαρέλες" και τις "τέντζερες" φορτωμένες στα κεφάλια τους οι γυναίκες κουβαλούσαν το νερό για τις ανάγκες του σπιτιού. Εκεί σταματούσαν οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι για να δροσιστούν και να ποτίσουν τα ζώα τους με το κρύο τρεχούμενο νερό. Οι βρύσες αποτελούσαν και σημείο συνάντησης των χωριανών και ειδικά των νεαρών με τις ανύπαντρες κοπέλες του χωριού.

Εκτός από τις βρύσες σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα των ανθρώπων έπαιζαν και τα πάμπολλα πηγάδια. Σε σημεία που υπολόγιζαν ότι υπήρχε νερό ξεκινούσαν το σκάψιμο, χρησιμοποιώντας τσαπιά, αξίνες, σκάλες, γεωργικά εργαλεία αλλά και κουβάδες για να βγάζουν από μέσα τα αδρανή υλικά και τα χώματα. Το βάθος που θα συναντούσαν το πολύτιμο αγαθό τους ήταν άγνωστο 5 , 10 ή και 20 μέτρα. Και όταν το συναντούσαν βάθαιναν ακόμα το πηγάδι τους γύρω στα 2 μέτρα για να σχηματιστεί έτσι μια μικρή λιμνούλα. Το επόμενο στάδιο ήταν το λίθιασμα. Στο εσωτερικό των πηγαδιών κατασκεύαζαν πέτρινη λιθιά για να συγκρατεί τα χώματα. Πολλά από τα πηγάδια ήταν ιδιόκτητα.

Στον Αλέξανδρο το συνηθέστερο σημείο που υπήρχαν τα περισσότερα πηγάδια ήταν στην περιοχή με την ταιριαστή ονομασία "ΠΗΓΑΔΙΑ". Ακόμη συναντώνται στους πρόποδες του ΦΤΕΡΙΩΝΑ εκεί που υπάρχει το πηγάδι του ΠΑΠΑΤΣΑ , το ΛΙΑΝΑΙΙΚΟ των αδελφών ΘΕΙΑΚΟΥ ΜΗΤΣΟΥ , ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΗ , το ΔΟΥΒΙΤΣΑΙΙΚΟ πιο πέρα και ακόμα πιο κει του ΣΠΥΡΟΥ ΣΕΡΒΟΥ του ΠΑΜΝΩΝΤΑ το ΤΡΥΠΟΚΑΡΥΔΟ.

Και από τα δημόσια πηγάδια, ο ΣΠΗΛΙΟΣ , ο ΣΤΑΥΡΟΣ , ο ΦΡΥΑΣ και στη Νικιάνα το ΔΑΜΙΑΝΑΙΙΚΟ , του ΔΑΣΚΑΛΑΚΙΑ και τόσα άλλα , που σήμερα θύματα και αυτά της εξέλιξης αλλά και της αλόγιστης υδρομάστευσης παραμένουν κλειστά , άχρηστα μνημεία , αλλά και ορισμένα ξερά χωρίς νερό.